Koń czystej krwi arabskiej – jedna z podstawowych ras koni gorącokrwistych, uważana często za kwintesencję piękna konia. Konie arabskie pojawiły się na Półwyspie Arabskim co najmniej 2500 lat temu.
Konie arabskie są bardzo wytrzymałe, niewymagające w hodowli i szybkie w galopie. Na długich dystansach nie mają sobie równych. Są inteligentne, wrażliwe i przywiązane do człowieka. "Araby" to konie o żywym temperamencie, lecz zawsze posłuszne. Koni tej rasy używano w hodowli wielu innych ras. Jest to najstarsza na świecie rasa hodowanych obecnie koni.
Oznaczenie symboliczne rasy: "oo". W stajniach napisy na tabliczkach imienia są niebieskie.
Koń bardzo szlachetny i elegancki, o lekkiej budowie ciała. Jego
sylwetkę można wpisać w kwadrat. Mała, sucha głowa o profilu szczupaczym
(wklęsłym) lub prostym. Nogi są suche i doskonałej jakości, choć
zdarzają się lekkie wady postawy, a łopatki nie zawsze są idealne. Zad
jest krótki i poziomy, ogon wysoko osadzony i noszony z
charakterystyczną odsadą. Kopyta są twarde i wytrzymałe. Wysokość tych koni wynosi 145 – 155 cm. Występują wszystkie maści
podstawowe, z wyjątkiem srokatej. Najczęściej konie te są siwe, gniade i
kasztanowate, bardzo rzadko kare. Szlachetności koniowi dodaje długa
łabędzia szyja i piękna głowa z szeroko rozwartymi nozdrzami.
Chody tych koni są bardzo lekkie. Galop jest szybki i wytrzymały, kłus bardzo szlachetny, jak gdyby koń unosił się w powietrzu. Stęp bywa zbyt krótki.
Wyróżnia się kilka typów konia arabskiego, spośród których trzy najbardziej znane to:
- Kuhailan – typ najsilniejszy, kiedyś używany jako koń bojowy lub użytkowy – gniady lub skarogniady, z mocną szyją, stosunkowo duża głową i często bez wklęsłego ("szczupaczego") profilu (który bywa uważany przez laików za cechę wyróżniającą konie arabskie).
- Saklavi – to koń o wyglądzie najbliższym powszechnym wyobrażeniom konia arabskiego. Sylwetka szczupła, budowa lekka, głowa o charakterystycznej wklęsłości i dużych nozdrzach. Maść często siwa, choć zdarzają się inne. Dawniej używany do pokazów, spacerów i jako koń dla dam. Wbrew pozorom jest to koń o wielkiej dzielności i wytrzymałości (jak wszystkie konie arabskie). Jest jednak drobniejszy od kuhailana, niższy i słabszy. Saklavi bywa najczęściej modelem do zdjęć koni arabskich.
- Munighi – koń o skośnej łopatce, długich kończynach, dłuższej i węższej głowie o prostym profilu. Maść zwykle kasztanowata. Typ bardzo wytrzymały, szybki na krótkich dystansach (pozostałe konie arabskie najbardziej cenione są na dystansach długich i bardzo długich).
Istnieje też kilka innych typów, znanych lepiej w Arabii, np.: Hadban, Hamdan i O'BajanWedług legendy pochodzi od pięciu klaczy Mahometa o imionach: Saklavi, Kuhailan, O'Bajan, Hadban i Hamdani, które usłuchały wezwania proroka, gdy odwołał je od wodopoju. Prorok wzywał swoich wyznawców do starannej hodowli koni i dobrego traktowania zwierząt.
Rejon hodowli konia arabskiego rozciąga się od Afryki Północnej porzez Półwysep Arabski aż do Iranu. W Europie konie te hoduje się głównie w Polsce, Francji, Niemczech i Anglii. Hodowla konia arabskiego jest też popularna w USA. Problemami hodowli tej rasy zajmuje się World Arabian Horse Organization (WAHO)[1].
Obecnie w hodowli koni arabskich w Polsce, prym wiodą trzy państwowe stadniny: Stadnina Koni Janów Podlaski, Stadnina Koni Michałów oraz Stado Ogierów Białka. Coraz więcej utytułowanych koni pojawia się u hodowców prywatnych.
Poza klasycznym pięknem, które reprezentuje koń arabski, warto pamiętać,
że jest to również koń użytkowy. W przeszłości używany był jako koń
bojowy, umożliwiał wojownikom pokonywanie dużych dystansów. Pomimo
lekkiej budowy, bywał wykorzystywany nawet jako koń roboczy. Obecnie
przoduje w dyscyplinie rajdów długodystansowych, wyścigów czy w klasach
"pleasure" (w rekreacji). Coraz więcej koni arabskich pojawia sie w klasach western, w ujeżdżeniu i skokach. Są to bowiem konie bardzo wszechstronne, inteligentne oraz chętne do nauki i pracy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz